Είναι δείγμα πολιτισμού να αποδέχεσαι τη μοναδικότητα του άλλου και οι σύγχρονες κοινωνίες πασχίζουν εμφατικά πια να περάσουν τέτοιες αξίες. Ευκαιρία να δούμε γιατί η βιομηχανία της μόδας επέβαλε τα πρότυπά της για ένα περίπου αιώνα και καταδυνάστευσε συστηματικά το plus size body.
Bullying για λίγα τόπια ύφασμα
Ήταν κάπου εκεί λίγο μετά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο, που η ανθρωπότητα πάλευε να βάλει λίγη ομορφιά και μπόλικη ελπίδα στην καθημερινότητα της. Οικογένειες είχαν χάσει ανθρώπους στον πόλεμο, χώρες είχαν απωλέσει εδάφη και πληθυσμοί είχαν εκτοπιστεί. Το σκηνικό ήταν ζοφερό. Και τότε ακριβώς οι γυναίκες άρχισαν να αναζητούν όμορφα και προσιτά ρούχα.
Οι πρώτες εταιρείες έτοιμης μόδας που δημιουργήθηκαν παρουσίασαν συγκεκριμένα (και επίτηδες μικρά) μεγέθη στα ρούχα τους. Ο λόγος ήταν προφανής: Όλα γίνονταν για λίγα τόπια ύφασμα. Το κόστος της υψηλής ραπτικής στο Παρίσι (πρωτεύουσα της μόδας την εποχή εκείνη) ήταν απαγορευτικό για την πλατειά μάζα. Έτσι οι οίκοι μόδας στράφηκαν στο προσιτό έτοιμο ένδυμα.
«Το σώμα έπρεπε να “κουμπώσει” στα μεγέθη που κατασκευάστηκαν έχοντας συγκεκριμένο πρότυπο το οποίο αντιπροσωπεύει τη νόρμα», γράφει η ιστορικός Τζόαν Τζέικομπς Μπράμπεργκ στο βιβλίο της «The Body Project». «Οταν τα ρούχα δεν τους ταίριαζαν, οι νεαρές γυναίκες πίστευαν πως κάτι πήγαινε λάθος με το σώμα τους». Αυτή η τραγική παρανόηση “ρίζωσε” βαθιά ως στρεβλή κοινωνική αντίληψη τα επόμενα χρόνια. Οι πασαρέλες και οι οίκοι μόδας ζητούσαν όλο και πιο αδύνατα μοντέλα και η κοινωνία θεοποίησε τις λιπόσαρκες γυναίκες, δαιμονοποιώντας στον αντίποδα τις καμπύλες και το plus size body
Plus size body και βιομηχανία μόδας
Μπορεί οι περισσότεροι οίκοι να θέλουν να αναδείξουν κάθε σιλουέτα, πρόσφατη έρευνα όμως που έγινε από το Marie Claire αποκαλύπτει ότι οι γυναίκες δυσκολεύονται αρκετά να βρούνε ρούχα στο μέγεθός τους.
Ρίχνοντας μια ματιά στις πασαρέλες των τελευταίων τεσσάρων σεζόν το κοινό συμπέρασμα είναι ότι ποτέ πριν δεν παρατηρήσαμε τόσο μεγάλη ποικιλία στους σωματότυπους – και αυτό συνέβη χάρη στο νέο κύμα supermodels με καμπύλες όπως η Ασλεϊ Γκράχαμ, η Τες Μακμίλαν, η Πρίσιους Λι και η Παλόμα Ελσεσερ που φοράνε όλες νούμερο 40 – ή και μεγαλύτερο. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που οι γυναίκες εξακολουθούν να μην μπορούν να βρουν ρούχα που εφαρμόζουν σωστά ή, ακόμη καλύτερα, τις κολακεύουν;
Σε μια εποχή όπου ο διάλογος για την αποδοχή των διαφορετικών σωματότυπων και την ισότητα σε όλο το φάσμα είναι ανοιχτός, αναρωτιόμαστε τι επιπλέον απαιτείται ώστε η βιομηχανία της μόδας να καταφέρει να συγχρονιστεί με τις καταναλωτικές απαιτήσεις των αγοραστών.
Το μοντέλο από τη Βρετανία Σάφι Καρίνα, που έχει πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες καμπάνιες της H&M και έχει περπατήσει σε αρκετές πασαρέλες, ανέφερε σε δήλωσή της στο περιοδικό Grazia ότι σχεδόν την απέρριψαν από το πρακτορείο επειδή είχε έντονες καμπύλες. «Εχω στήθος και γοφούς, δεν έχει σημασία πόσο συχνά πηγαίνει κανείς στο γυμναστήριο, γενετικά αυτή είναι η κατασκευή μου», σημείωσε.
Σε γενικό πλαίσιο, η μόδα κατηγοριοποιεί ως plus size μοντέλα από το νούμερο 40 (σε ευρωπαϊκή μέτρηση) και πάνω.
Για παράδειγμα, η μέση γυναίκα στο Ηνωμένο Βασίλειο φοράει νούμερο 44, στην Ελλάδα 42 και σύμφωνα με έρευνα της εταιρείας PwC ολόκληρη η «plus size» βιομηχανία εικάζεται ότι θα ανέβει κατά 22% στην αγορά του Ηνωμένου Βασιλείου, ενώ ανάλογα θα κινηθεί και στις υπόλοιπες αγορές. Παρά δε την προβολή στα ΜΜΕ και τη δέσμευση των περισσότερων οίκων να διευρύνουν στο άμεσο μέλλον την γκάμα των μεγεθών τους, η πλειονότητα των γυναικών παραμένει δυσαρεστημένη.
Στροφή λόγω των social media
Για να είμαστε δίκαιες, υπήρξε αξιοσημείωτη πρόοδος τα τελευταία χρόνια: χάρη στο δυνατό μήνυμα που έστειλαν πολλοί μέσα από τα social media, η διαφοροποίηση των σωματότυπων μπήκε ξανά στην ατζέντα. Είδαμε επίσης μεγάλους οίκους μόδας, όπως οι Fendi, Versace και Alexander McQueen, να αγκαλιάζουν τη διαφορετικότητα στις σιλουέτες επιλέγοντας plus size μοντέλα.
Ο Πιερτζόρτζιο ντελ Μόρο, ο διευθυντής casting που δούλεψε με τους οίκους Fendi και Versace για να δημιουργήσουν μια ποικιλόμορφη πασαρέλα σε σχέση με τα νούμερα, αναφέρει: «Η διαδικασία του casting αντανακλά τις διακυμάνσεις που υπάρχουν στην κοινωνία. Καθώς τα περισσότερα πρακτορεία επεκτείνουν τα “plus size” τμήματά τους, άρχισαν να προκύπτουν περισσότερες ευκαιρίες γι’ αυτά τα μοντέλα σε editorials περιοδικών, καμπάνιες και εμφανίσεις στις πασαρέλες».
Η Πρίσιους Λι έγραψε ιστορία ως το πρώτο μοντέλο με καμπύλες που πρωταγωνίστησε σε καμπάνια του οίκου Versace μαζί με τις Κένταλ Τζένερ και Χέιλι Μπίμπερ. Η Ντονατέλα Βερσάτσε δήλωσε ότι η απόφαση ήταν συνειδητή. Σε αντίστοιχη κατεύθυνση, brands όπως τα Diane von Furstenberg, Mary Katrantzou και Christopher Kane ξεκίνησαν να συνεργάζονται με το online κατάστημα επώνυμων plus size ρούχων «11 Honoré» για να διευρύνουν την γκάμα των μεγεθών τους.
Mοντέλα με καμπύλες, μεγέθη για …σανίδες
Αν η μόδα είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, τότε πρέπει να μεταμορφώσουμε αυτό το οικοσύστημα για τα καλά. Αλλωστε, ποιο το νόημα να περπατάνε στην πασαρέλα μοντέλα με καμπύλες αν δεν μπορείς να δημιουργήσεις στην πραγματικότητα αντίστοιχα μεγέθη;
Σκεφτείτε ότι οι περισσότεροι επαγγελματίες που ασχολούνται με το εμπόριο χρησιμοποιούν ακόμα τα ίδια standards μέτρησης που παρουσιάστηκαν στην αρχή του 20ού αιώνα όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα ready-to-wear σύνολα. Το αποτέλεσμα είναι ότι στην αγορά δεν υπάρχει ικανοποιητική ποικιλία ρούχων για πραγματικά plus size μεγέθη.
Σύμφωνα με τις αναγνώστριες του Marie Claire, η μέρα που όλες θα βρίσκουμε ρούχα που μας αρέσουν στο νούμερό μας δεν έχει φτάσει. Η έρευνά μας έδειξε ότι το 65% των γυναικών δυσκολεύονται να βρουν το σωστό μέγεθος τόσο στα καταστήματα όσο και online.
Οχι τυχαία, λίγους μήνες πριν, η στυλίστρια Φραν Μπερνς έθιξε το θέμα στο λογαριασμό της στο Instagram ποστάροντας ένα αδύνατο μοντέλο με στενό παντελόνι Celine που δεν κούμπωνε! «Μπορούμε να κάνουμε μεγαλύτερα δείγματα παρακαλώ;» έγραψε κάτω από τη φωτογραφία.
«Το μοντέλο μου ήταν ένα αδύνατο δεκαοχτάχρονο υγιές κορίτσι και όταν είδε ότι το παντελόνι δεν κούμπωνε, άρχισε να αισθάνεται πως κάτι φταίει με το σώμα της. Θύμωσα γιατί κανένας δεν πρέπει να αισθάνεται έτσι. Οι γυναίκες είναι υπέροχες ανεξάρτητα από το νούμερο ρούχων που φοράνε», ανέφερε η ίδια.
Η αλήθεια είναι όμως ότι πολλές γυναίκες, όλων των σωματότυπων, βιώνουν σε καθημερινή βάση αισθήματα κατωτερότητας και αποκλεισμού, που ξεκινούν από ένα απαρχαιωμένο σύστημα αρίθμησης μεγεθών το οποίο ήρθε η ώρα να επαναπροσδιοριστεί.
Plus size body: Εδώ το μέγεθος δε μετράει
Ο Κωνσταντίνος Δάμης, τελειόφοιτος σπουδαστής σχεδίου μόδας στο Central Saint Martins στο Λονδίνο, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Οι καθηγητές μάς παροτρύνουν να δουλεύουμε με μοντέλα που έχουν κυρίως χαρακτήρα, ο σωματότυπος είναι δευτερεύουσας σημασίας. Το μέγεθος δεν πρέπει να είναι τροχοπέδη στη σχέση των γυναικών με τη μόδα». Τα νούμερα δεν γίνεται να καθορίζουν την αξία των ανθρώπων και επιτέλους η βιομηχανία της μόδας αρχίζει να το συνειδητοποιεί.
64% των γυναικών πιστεύουν ότι η βιομηχανία της μόδας δεν ανταποκρίνεται επαρκώς
στα μεγέθη που προσφέρει για τους διαφορετικούς σωματότυπους.
26,1%
των γυναικών αναφέρουν ότι αγοράζουν αρκετά συχνά ρούχα σε περισσότερα από ένα μέγεθος επειδή δεν είναι σίγουρες ποιο τελικά είναι το κατάλληλο για το σώμα τους
69%
των γυναικών δηλώνουν ότι είναι πολύ πιθανό να αγοράσουν ρούχα από ένα brand που χρησιμοποιεί στην πασαρέλα μοντέλα με παρόμοιο με τον δικό τους σωματότυπο.
76,6% των γυναικών πιστεύουν ότι είναι πολύ ενθαρρυντικό
να βλέπουν στην πασαρέλα μοντέλα διαφορετικών σωματότυπων να
προβάρουν τα ρούχα.
40% των γυναικών αναφέρουν ότι επηρεάζει αρκετά την ψυχολογία τους όταν ένα brand ή ένα κατάστημα δεν έχει διαθέσιμο το νούμερό τους.