Πρέπει να είσαι απλά τυχερός, για να περάσεις στη Νέα Ιωνία την πόρτα δίπλα από την Πινακοθήκη Βογιατζόγλου, στην οδό Ελευθερίου Βενιζέλου, εκεί που μία μικρή ταμπελίτσα γράφει “Κτίριο 1“. Μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο!
Το κτήριο μοιάζει (από άποψη;) μισοτελειωμένο. Σαν να περιμένει πολλές πινελιές ακόμη για να πάρει την τελική του μορφή. Ή (ακόμα καλύτερα) σα να διάλεξε να γίνει ένας τεράστιος λευκός καμβάς για να μαγνητίζει τους καλλιτέχνες.
Ο χώρος μυρίζει μπογιά, φρεσκάδα, νιάτα και δημιουργία. Ένοικοί του το τελευταίο διάστημα είναι 8 καλλιτέχνες, που μας υποδέχονται στα εργαστήριά τους. Ανεπιτήδευτα και αληθινά.
Το νιώθεις άλλωστε, ακόμη κι αν δε στο έλεγαν. Πλάι στους πίνακες και στα τελάρα βλέπεις παπούτσια που περπάτησαν πάνω στη μπογιά, καναπέδες που πήραν παρεΐστικα σχήματα και πάγκους που στάζουν χρώμα και εμπνεύσεις.
Δύσκολο να μεταφέρεις το συναίσθημα που δημιουργείται. Οι καλλιτέχνες ζωγραφίζουν, αποδομούν κατεστημένα, αυθαδιάζουν με τα θέσφατα, συνθέτουν τα ανόμοια, γειώνουν κάτι “πρέπει και μη”, απογειώνουν υλικά που μοιάζουν άσχετα, μπερδεύουν στο καλλιτεχνικό μπλέντερ την εποχή και στη βάζουν στο κάδρο. Παράλογη, όπως είναι.
Έχεις διαρκώς την αίσθηση της κίνησης στα έργα, όπως και στην καθημερινότητα μας. Άσχετα αν εσύ τρέχεις να προλάβεις το ρυθμό ή τον αφήνεις να ρέει γύρω σου αδιάφορα.
Στο Κτίριο 1 η Τέχνη έχει τη ζωντάνια της, τις επιρροές της και τις εικόνες της εποχής. Δρόμους, αυτοκίνητα και σαστισμένους ανθρώπους.
Οι ήρωες στους πίνακες κρύβονται, παραμονεύουν ή απλά κοιτούν τοίχους γεμάτους γκράφιτι. Έχουν χρώμα (έντονο ή άτονο) εκπέμπουν έκπληξη ή το μπέρδεμα των καιρών, κρατούν κινητά, φορούν στολές, δένουν κορδέλες σε σημεία εγκλήματος, χαϊδεύουν οθόνες και πάντως είναι τόσο γήινοι, που μοιάζουν …εξωγήινοι.
Η Ακρόπολη και όλη η προγονολατρεία των καιρών έχει ξεχωριστή θέση στις γωνιές του Κτιρίου 1. Αποδομείται και ανασυντίθεται μέσα από έργα που σίγουρα λες “εδώ, κάτι θέλει να πει ο καλλιτέχνης”
Κάπως έτσι η Νέα Ιωνία γίνεται σκηνή έμπνευσης κι εκεί, απέναντι ακριβώς από το Άγαλμα της Μητέρας, που επιμένει να σηματοδοτεί τα 100 χρόνια της πόλης, μία σύγχρονη κι ολοζώντανη Τέχνη ανασαίνει.
Χάρη στη γενναιοδωρία του Γιώργου Βογιατζόγλου, του ακούραστου ιδιοκτήτη της ομώνυμης Πινακοθήκης, που φιλοξενεί το ατόφιο καλλιτεχνικό δρώμενο στο Κτίριο 1.
Οι ευκαιρίες είναι λιγοστές να δεις το χώρο ενός καλλιτέχνη για να καταλάβεις ίσως, κάπως καλύτερα το έργο του.
Έτσι, για να μη λες μετά με αναπόληση “πως το φερε η μοίρα και τα χρόνια, να μην ακούσεις έναν ποιητή”. Ή να μη γνωρίσεις έναν ζωγράφο.
Δίπλα ακριβώς άλλωστε, άκοπα και ανέξοδα πάλι (αφού η είσοδος είναι ελεύθερη για όλους) ο Γιώργος Βογιατζόγλου προσφέρει ένα εξαιρετικό θέαμα: μία συλλογή με έργα Τσαρούχη, Παρθένη, Φασιανού, Άπαρτη, Μπιτσάκη, Μωραΐτη, Καπράλου, Δίγκα, Μαντζαβίνου και Κυραρίνη.
Μ.Κ.