165 χρόνια μετά τον πρώτο ξεσηκωμό γυναικών στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, κάποιες γυναίκες παλεύουν ακόμα το αυτονόητο δικαιώμα στη ζωή. Η 8η Μαρτίου είναι διεθνώς καθιερωμένη ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Καθιερώθηκε σε ανάμνηση του αγώνα των γυναικών του 1857. Ήταν εργάτριες σε κλωστοϋφαντουργίες της Νέας Υόρκης και ξεχύθηκαν στους δρόμους, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ίση μεταχείριση με τους άντρες. Ο εορτασμός καθιερώθηκε επίσημα το 1910 μετά από πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Clara Zetkin.
Έκτοτε, οι γυναίκες γιορτάζουν τις κατακτήσεις του φύλου τους κάθε χρόνο αλλά συνεχίζουν και να μάχονται σε ένα διαρκή αγώνα για καλύτερες συνθήκες εργασίας και ζωής.
Τα τελευταία χρόνια, ο αγώνας είχε επικεντρωθεί στις έμφυλες διακρίσεις και το μισθολογικό χάσμα μεταξύ των φύλων, επειδή ακόμα στην ίδια εργασία, οι αμοιβές ανδρών και γυναικών παραμένουν διαφορετικές. Το χάσμα αμοιβών μεταξύ αντρών και γυναικών διαφέρει σημαντικά από χώρα σε χώρα ανά την ΕΕ, με το μεγαλύτερο χάσμα να σημειώνεται στην Εσθονία (21,7%), στη Λετονία (21,2%), στην Αυστρία (19,9%), στη Γερμανία (19,2%), στη Τσεχία (18,9%), στη Σλοβακία (18,4%) και στην Ουγγαρία (18,2%) το 2019. Το χάσμα είναι μικρότερο στην Πολωνία (8,5%), στη Σλοβενία (7,9%), στο Βέλγιο (5,8%), στην Ιταλία (4,7%), στη Ρουμανία (3,3%) και στο Λουξεμβούργο (1,3%).
Γυναικοκτονίες, βιασμοί και βία κατά των γυναικών
Στα χρόνια της πανδημίας, μαζί με τους εγκλεισμούς και την καραντίνα γιγαντώθηκε η βία κά των γυναικών. Δεκάδες γυναίκες δολοφονήθηκαν και ακόμη περισσότερες κακοποιήθηκαν ψυχικά και σωματικά. Επειδή απλά είναι γυναίκες.
Περισσότερες από 5.700 γυναίκες, θύματα ενδοοικογενειακής βίας, μέσα σε 10 μήνες. Συνολικά 17 γυναικοκτονίες το 2021. Σχεδόν 19 γυναίκες το μήνα γίνονταν θύματα βίας. Εφιαλτικοί αριθμοί που αποτυπώνουν μια θλιβερή πραγματικότητα, με αυξητικές τάσεις, η οποία διαδραματίζεται πίσω από κλειστές πόρτες σε αρκετά σπίτια της χώρας. Για κάθε θύμα που επικοινωνεί με τις αρχές, υπάρχει ένα ακόμα “αόρατο”, που δεν αποκαλύπτει ποτέ τη φρίκη που βιώνει, με ανυπολόγιστο αριθμό περιστατικών να μην καταγράφονται σε επίσημες στατιστικές. Tην… “καραντίνα” ενδοοικογενειακή βίας, που έζησαν μέσα στο 2020, χιλιάδες γυναίκες στα χέρια πρώην και νυν συντρόφων τους, έχει διαδεχτεί ένα τεράστιο “κύμα” νέων βίαιων συμβάντων.
Κάθε μήνα του 2021, περισσότερες από 570 γυναίκες έπεφταν θύματα ενδοοικογενειακής βίας στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ. Μέσα σε ένα χρόνο ο αριθμός τους αυξήθηκε κατά 57,3 %, καθώς τους πρώτους 10 μήνες του 2021, έφτασαν τις 5.705, έναντι 3.626, το αντίστοιχο διάστημα του 2020. Συνολικά από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Οκτώβριο, οι αρμόδιες υπηρεσίες της αστυνομίας διαχειρίστηκαν 6834 υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας, αριθμός που επίσης παρουσιάζει αύξηση, η οποία αγγίζει το 48%, σε σύγκριση με το 2020. Αλλά στην πραγματικότητα ο “γολγοθάς” που περνάνε αρκετά θύματα, μένει “αόρατος”. Γυναίκες που δεν καταγράφονται ούτε στις στατιστικές, ούτε στις γραμμές τηλεφωνικής στήριξης, ούτε στα συμβουλευτικά κέντρα κι όμως ο αριθμός τους συνεχίζει να αυξάνεται. Σύμφωνα με έρευνα του 2020, 6 στις 10 γυναίκες που πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας, δεν απευθύνονται ποτέ στις αρχές.
Και κάτω από αυτό το πρίσμα, οι γιορτές των γυναικών παίρνουν άλλο χαρακτήρα: οι γυναίκες γιορτάζουν το δικαίωμα στη ζωή και αγωνίζονται να βελτιώσουν τις συνθήκες της. Να κατοχυρώσουν νομικά τον όρο “γυναικοκτονία”, να παλέψουν για αυστηρές ποινές στους δολοφόνους των γυναικών, να εκπαιδεύσουν την κοινωνία να σέβεται την υπόστασή τους, να μάθουν τους χώρους δουλειάς να τις αντιμετωπίζουν ισότιμα και να τις αμοίβουν ίσα.