Ο Ξάνθος Μαϊντάς, ο γνωστός Νεοϊωνιώτης συγγραφέας και Πρόεδρος του Ιδρύματος Τάκη Σινόπουλο προτείνει ένα σύγχρονο Μνημείο Ασυδοσίας στη Νέα Ιωνία. Να στηθεί -γράφει σκωπτικά- “ατιμίας ένεκεν” στη θέση της κατεστραμμένης προτομής του Τάκη Σινόπουλου στον Περισσό.
Σε κείμενό του που ανάρτησε στα Μέσα Κοινωνικής δικτύωσης ο συγγραφέας θυμίζει πως και γιατί στήθηκε η προτομή Σινόπουλου στον Περισσό και στηλιτεύει τα σημεία των καιρών, που ευννοούν την ασυδοσία και την ατιμωρησία. Γράφει ο Ξάνθος Μαϊντάς:
“Ἡ Ἑλλάδα ταξιδεύει χρόνια ἀνάμεσα στοὺς δολοφόνους” Τάκης Σινόπουλος.
Ήταν ιδέα του αείμνηστου ποιητή Χρίστου Ρουμελιωτάκη, η δημιουργία της προτομής του Τάκη Σινόπουλου. Και ο Δήμος μας, ο Δήμος της Νέας Ιωνίας προς τιμή του το φρόντισε και έβαλε την υπογραφή του. Έτσι Μάϊο του 2006 ο γλύπτης Αρμακόλας είχε έτοιμη την προτομή.
Σήμερα ξημερώματα έκλεψαν την προτομή μόνο και μόνο για την ευτελή αξία του ορείχαλκου. Σε τέτοιες στιγμές δεν είναι δυνατό να μην συλλογιστούμε την ευκολία του δράστη και την άνεσή του, να ξηλώσει το άγαλμα νυχτιάτικα μέσα σε πυκνοκατοικημένη περιοχή της πόλης μας. Και δεν είναι καθόλου παράδοξο να αναλογιστούμε ότι όλη αυτή η πρακτική είναι ενταγμένη σε ένα γενικότερο περιβάλλον εγκληματικότητας, που με φρίκη την αντιληφθήκαμε στην πρόσφατη περίπτωση οπαδικής βίας με έναν νεκρό στην Θεσσαλονίκη και σε πολλές άλλες περιπτώσεις.
Φαίνεται, αν και δεν προκαλεί κατάπληξη, πως όταν η κοινωνία αποδυναμώνεται- για οποιοδήποτε λόγο- τότε τά άτομα δεν αισθάνονται καμία ανάγκη να δώσουν λόγο. Η αποκοπή των κεφαλών των αγαλμάτων στην αρχαία Αθήνα ήταν βαρύτατο έγκλημα – περίπτωση Αλκιβιάδη-. Το σημερινό γεγονός μάλλον σύντομα θα ξεχαστεί.
Ποιος θυμάται άλλωστε την αφαίρεση της μνημειακής πλάκας από ορείχαλκο στο σημείο που σκοτώθηκε ο Σωτήρης Πέτρουλας πριν από λίγα χρόνια. Όμως εδώ δεν πρόκειται για απλή αποδυνάμωση της κοινωνίας μας, τυχαία και παροδική. Πρόκειται για συνειδητή αποδόμηση που συντελείται με πολλούς τρόπους τις τελευταίες δεκαετίες.
Την τερατώδη φράση του Θατσερικού αποδομητικού ύμνου ΄΄Κοινωνία δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο άτομα΄΄ , φράση προτροπής σε ΄΄ηρωισμούς΄΄ της ατομικότητας, την συνόδευσαν απόπειρες κατάργησης κάθε συλλογικότητας. Ήταν η εποχή της επιθετικής ανόδου του νεοφιλελευθερισμού και του θριάμβου του ιδιωτικού.
Και καθώς όλες οι αξίες έπεφταν, συχνά μάλιστα χωρίς θόρυβο , στα μουλωχτά. Και καθώς καμία νέα δεν έκανε την εμφάνισή της για να υποκαταστήσει τις παλιές, έμενε στο στερέωμα του σύγχρονου κόσμου μοναδική και αδιαφιλονίκητη αξία: η κατανάλωση και κατά συνέπεια το χρήμα που την υπηρετεί.
Νομίζω λοιπόν πως για όλους αυτούς τους λόγους χρειάζεται ένα σύγχρονο μνημείο στη θέση του παλιού. Ακριβώς εκεί που ήταν η προτομή του ποιητή. Ένα ΜΝΗΜΕΙΟ ΑΣΥΔΟΣΙΑΣ. Ως εκ τούτου σκοπεύω να προτείνω να παραμείνει η βάση του αγάλματος γκρεμισμένη όπως την άφησαν, και να τοποθετηθεί επάνω της μία μαρμάρινη επιγραφή ( για να μην την ξηλώσουν ποτέ , αν και δεν ξέρεις τι γίνεται στο μέλλον) που θα πρέπει να γράφει. ΑΤΙΜΙΑΣ ΕΝΕΚΕΝ ή ΓΙΑ ΕΝΑ ΨΩΡΟΠΕΝΤΑΚΟΣΑΡΙΚΟ. Ίσως κάτι τέτοιο, στις ημέρες που περνάμε , μας ταιριάζει περισσότερο!”